Her şey yıkıldığında, etrafına baktığında sadece boşluk görürsün. Hayallerin paramparça, dostlukların dağılmış, kalbin yorulmuş… İşte o an, içinden “bitti” dersin. Ama bil ki, asıl başlangıç tam da oradadır.
Bir evin yıkıldığını düşün. Duvarlar çatlamış, taşlar yere düşmüş… Ama yıkıntıların arasında hala sağlam bir temel kalır. Yeni bir ev yapacaksan, işte o temel sana yol gösterir. Hayat da aynen böyledir. Yıkıntıların arasında sana kalan şey, aslında senin en sağlam parçandır.
Ben de çok şey kaybettim. Arkama baktığımda kırık anılar, kapanmış defterler, sessizliğe gömülmüş insanlar gördüm. Önce acıya yenildim. Ama sonra fark ettim ki, bütün bu yıkıntıların altında hala dimdik duran bir ben vardı. İşte o “ben”, yeniden ayağa kalkmam için bana yeterdi.
Ve işin en güzeli şuydu, yıkıntıların arasında bulduğun güç, seni eskisinden daha sağlam yapar. Çünkü artık kaybetmenin ne olduğunu biliyorsun. Yıkılmış bir evin yeniden yapıldığında daha dayanıklı olması gibi, sen de her çöküşten sonra daha güçlü olursun.
Peki ya sen?
Hayatında hiç öyle bir an oldu mu? Her şeyin yıkıldığını düşündüğün, ama sonra içinden gelen küçücük bir ışığın seni ayağa kaldırdığı… İşte o ışık, aslında senin gerçek gücündü.
