-
18.BÖLÜM — Kasabanın Sözleri
Kasabada rüzgar bile söz taşırdı.Bir evin önünden geçerken pencereyi sallar,iki kadının arasından süzülürken dudaklarından dökülen laflara karışır,bakkalın kapısına vururken yeni bir dedikodu başlatırdı. Beyaz, köy yollarından yürürken insanların dedikodularının ardında kendi adını…
-
17.BÖLÜM — Suya Düşen Atkı
O gün köprü sessizdi.Sanki rüzgar bile onların arasında esmekten utanıyordu.Su ağır akıyor, gökyüzü ikiye bölünmüş gibiydi.Bir yarısı kara, bir yarısı beyazdı. Beyaz köprünün ortasında durdu.Atkısını boynundan çözdü.Rüzgar hemen saldırdı ipliklerine;Sanki bu hikayeyi…
-
16.BÖLÜM — Yarım Ekmek
Mutfakta yalnızdı… Beyaz,Masaya oturdu, ekmek bıçağı elindeydi.Bıçağı ekmeğe değil, hafızasına sürüyormuş gibiydi. Bir zamanlar sofralar kalabalıktı.Bir tabakla doymak mümkün değildi, ama bir bakışla doymanın mümkün olduğuna inanırdı.Çünkü insanı doyuran lokma değil; bölüşmekti.…
-
15.BÖLÜM — Kara’nın Mektubu
Kara, gece lambasının sarı ışığı altında kağıdı önüne koydu.Kalemi eline aldığında ilk kelimeyi bile yazamadı. Bir insanın en büyük korkusu bazen söyleyemedikleri değil, söylemeye cesaret ettikleridir. Kağıda ilk harfi yazarken yutkundu. “Beyaz”…
-
14.BÖLÜM — Düğün
Müzik uzaktan geliyordu.Önce hafifti, sonra büyüdü, sonra sanki bütün köy Beyaz’ın kalbine yaslanıp orada çalmaya başladı. Bir düğün vardı.Başkasının düğünü. Beyaz, kalabalığın kenarında duruyordu.Kalabalık gülüyordu. İçlerinden hiçbiri Beyaz’ın içindeki sessizliği duymuyordu. Kadın…
-
13.BÖLÜM — Evin Kapısı
Kapının önünde durdu.Eli tokmağa uzandı ama kapıya dokunamadı. Yıllar önce çıktığı bu ev, şimdi bir yabancı gibi onu süzüyordu.Duvarlar aynıydı, pencerenin demiri aynıydı, kapı hala o bildiği kapıydı.Ama içindeki Beyaz… Artık aynı…
-
12.BÖLÜM — Beyazın Günü
Sabahın ilk ışıkları odaya sessizce süzüldü.Güneş değildi Beyaz’ın içini ısıtan, mutfakta tek başına ayakta duran annesinin varlığıydı. Kadın az konuşurdu.Sözleri kıt, emeği sonsuzdu.Evdeki her eşyanın üzerinde onun izi vardı ama hiçbirinin üzerinde…
-
”Allah’ın Elçisi”
Azrail gelir… Sıfırı sorar, Bir’i tartar. İnsan, hayatı boyunca kaç kapı çalar? Belki kırık, belki daha fazla…Kaç kapı ona açılır, kaç kapı yüzüne kapanır, kaç kapının eşiğinde bekler, kaç kapıyı terk eder?Ömür…
-
”Kısa bir ara… ”Devlet Babadır, Ülkü Evlat”
Ülkü; Bir Söz Değil, Bir Terbiyedir… Ülkü, kelimelerin sertliğiyle değil, yüreğin namusuyla ölçülen bir yoldur.Sloganlarla değil, sabah karanlığında uyanan vicdanla başlar.Göğsünü yumruklayarak değil, adaletin önünde baş eğerek yükselir. Gerçek ülkücü; elinde bayrak…
-
”Kısa bir ara…”Ben Buyum”
Bana ne diyemem,Yutkunamam haksızlıkta…Beşikte ağlayan bir çocuğun ağlamasını,Duymadan geçemem sokaklardan. Evsizin gözünü görüp“Şükür bu günüme” diyemem,Üşüyen bir bedende titreyemem ben,İçim titrer, dayanamam… Yardım isteyen ele sırtımı dönsemAynam yüzüme tükürür,Kaldıramam. Haksızlığa “amin” deyip…
-
11.BÖLÜM — İlkbaharın Gölgesi – Beyaz’ın köye dönüşü
Yağmur üç gün boyunca hiç durmamıştı. Köyün girişindeki toprak yol çamura dönmüş, dere taşmış, köprüye giden patika kaplanmıştı.Beyaz, otobüsün camından dışarı bakarken elleri dizlerinin üzerinde kenetlenmişti.Sanki ellerini bıraksaydı, kalbi yere düşecek kadar…
-
10.BÖLÜM — Dönmeyen Tren
Şehir, insanı önce yutar, sonra unutur.Ben yutuldum. Geldiğim ilk gün, istasyonun üzerinde asılı duran tabelaya bakakaldım.Yabancıydı.Kelimeleri tanıyordum, hayatını değil. Kalabalık bir tren daha geldi.İçinden insanlar taştı.Bir telaş, bir koşuşturma… herkes yetişmeye çalışıyordu.…
