Uzun süre hayatı bir hedef gibi düşündüm. “Oraya ulaşırsam mutlu olacağım, şu olursa tamamlanacağım, bunu elde edersem huzur bulacağım” diye yaşadım. Ama fark ettim ki, yolun kendisini sevmeyi öğrenmeden hiçbir varış noktası insanı tatmin etmiyor.
Varış, sadece kısa bir an. Bir hedefe ulaşırsın, mutlu olursun; ama sonra yeni bir hedef belirlenir. Yol ise bitmeyen bir serüven. Asıl mutluluk, o serüvenin içinde gizliymiş.
Ben artık yolun kendisini seviyorum. Hedeflere yürürken karşılaştığım insanları, öğrendiğim dersleri, içimdeki değişimi… Düşüşleri de kabulleniyorum, çünkü onlar da yolun parçası. Ve yolun her adımı, beni daha derin bir ben’e götürüyor.
Belki sen de hep bir varış noktası hayal ediyorsun.
Ama şunu unutma…
Gerçek yaşam, o hedefe giderken yaşadıkların. Yolun kokusunu, rengini, sesini fark ettiğinde, hayatın aslında çoktan başlamış olduğunu göreceksin.
”Varış güzeldir, ama yolun kendisi mucizedir.”
