Senin yüzünden düştü bu kalp,
Yıllardır yokuş tırmanır gibi yaşadım.
Bir kelimenle dağıldı içim,
Bir bakışınla sustu bütün baharım.
Sen giderken arkanı bile dönmedin,
O kadar yabancıydın ki,
Sanki yıllarca sevdiğim değil,
Yolunu şaşırmış biriymişsin gibi…
Bir kapı kapandı o gün içimde,
Geceler boyu açılmayan bir kapı.
Ben sustukça büyüdü acısı,
Sen unuttukça ağırlaştı yükü.
Her gecenin bir misafiri varmış,
Benimki sensin…
Ne çağırıyorum, ne uğurluyorum,
Geliyorsun yine, gecemi bölüyorsun.
Yastığımın bir yanı soğuk,
Diğer yanı senle yanıyor hala.
Bir iz bıraktın bende,
Hangi su siler, hangi zaman kapatır bilmiyorum…
Kendime kızmıyorum artık,
Çünkü seni sevmek hata değildi,
Ama seni beklemek…
İşte o, ömrüme vurulmuş kelepçeydi.
Senin yüzünden,
Her adımım gecenin karanlığında kayboldu.
Senin yüzünden,
İçimdeki umut bile yolları unuttu…
Senin yüzünden,
Bir ömrü verdim geri alamadım.
Senin yüzünden yandım be kadın…
Yandım da kimseye anlatamadım.
Bazen diyorum ki;
“Neden girdin yoluma?
Neden bir sel gibi gelip,
Bir enkaz gibi bıraktın beni?”
Sonra susuyorum…
Çünkü biliyorum ki;
Sen gelmesen de geçmeyecekti bu yalnızlık,
Ama sen gidince büyüdü karanlık.
Kalbim bir kere kırıldıysa,
Onu kimse onaramaz artık.
Sevmeyi unuttum senle,
Affetmeyi unuttum kendimle…
Bir adam kaç kere ölür bir hayatta?
Ben her gece öldüm,
Her sabah yeniden kalktım…
Ama eskisi gibi hiç olmadım.
Bir gün dedim ki kendi kendime…
“Sil, bitir, unut…
Sıfırdan başla…”
Ama hiçbir başlangıç,
Senin bıraktığın yerden başlamadı.
Her yol sana çıkıyor,
Her iz seni gösteriyor…
Senin yüzünden eksildim belki,
Ama senin yüzünden adam da oldum.
Yıkıldım ama dayanmayı öğrendim,
Yandım ama küllerimden üfleyip yürümeyi öğrendim.
Yani…
Senin yüzünden düştüm evet,
Ama senin yüzünden ”Bir” ‘de oldum.
Senin yüzünden,
Her adımım gecenin karanlığında kayboldu.
Senin yüzünden,
İçimdeki umut bile yolları unuttu…
Senin yüzünden,
Bir ömrü verdim geri alamadım.
Senin yüzünden yandım be kadın…
Yandım da kimseye anlatamadım.
Bir gün biri sorarsa sana..
“Onu hiç sevmiş miydin?” diye…
Ne olur sus…
Konuşursan kalbim yeniden ölür.
Çünkü ben seni
Bir damla umuda,
Bir nefes sevdaya,
Bir ömrün tamamına sığdırdım.
Sen beni ne kadar sevdin bilmem…
Ama ben seni,
Yandığım her gecede,
Ağladığım her sabahda,
Bir kere daha sevdim kadın…
Ve şimdi anlıyorum…
Beni bitiren sen değil,
Sana bıraktığım bütün ömrümdü.
Senin yüzünden…
Küllerimle konuştum, gecelerle avundum.
Senin yüzünden…
Kayıp bir adam oldum, ama hiç pişman olmadım.
Senin yüzünden yandım be kadın…
Yandım…
Ama SENİN YÜZÜNDEN yaşadım da…
