İnsanın yüreğinde bazen kimsenin görmediği zincirler vardır. Adı konulamayan yükler, saklı yaralar, anlatılamayan bekleyişler… Ferdi Tayfur’un sesinde yankılanan o “prangalar”, aslında insanın kalbine vurulan kader mühürleridir.
Şarkı bir isyandır ama sessiz olandan. Bağırmayan, yıkıp dökmeyen, kendine kapanan bir isyan… İçine akan bir gözyağı gibi; kimse duymadan, kimse fark etmeden yakar canını.
“Prangalar vuruldu ellerime
Göz yaşım aktı gecelerime…”
Bu dizelerin taşıdığı acı, sadece bir aşkın değil; alın yazısına hürmetsizce dokunan hayatın acısıdır. Çünkü insan bazen sahip olduklarına değil, kaybettiklerine, elinden alınanlara, tutamadığı ellere bağlı yaşar.
Aşk, özgürlük ister. Ama bazen insan sevdiğine bile zincirlenir. Gidemediği için, kopamadığı için…
Ve o prangalar artık sevgiden değil, alışkanlıktan değil; çaresizlikten, kaderden, hatırdan olur.
Bir insanın kaderi bazen bir şehrin gölgesine benzer. Ferdi Tayfur’un sesi, o gölgeyi anlatır: Mersin’in tozu, Adana’nın sıcağı, gurbet trenlerinin buğulu camları…
O ses, sadece bir şarkı değildir; bir hayat hikayesinin yankısıdır.
Yıkık gönüller, yarım kalmış umutlar, bir türlü kapanmayan yaralar…
Kim bilir, prangalarımız belki de geçmişimize tutunma biçimimizdir.
Kimisi anılarını, kimisi hatalarını, kimisi sevdiğini zincir gibi taşır yanında.
Ama her pranganın bir çözülme anı vardır; insan ya vazgeçmeyi öğrenir, ya affetmeyi, ya da yeniden başlamayı.
Çünkü zaman, her zinciri aşındırır; yeter ki ona direnmek yerine, içimize bakmayı bilelim.
Bugün hala sokak lambalarının altında içli bir ses duyduğumuzda, bir çay ocağında yalnız bir adam gördüğümüzde ya da bir takside gece yol alırken o şarkı çaldığında; biliriz ki Ferdi Tayfur sadece söylemedi, yaşadı.
Ve biz de dinlerken yaşarız.
Hüzünden kaçmayız; çünkü biliriz ki hüzün de bir insanın namusudur.
”Rahmetle…”
”Prangalar…
Belki çözülür bir gün.
Belki de insan çözülmeden, zincirlerini çözemez zaten.”
