Ama bilir misin?
Yaramayan insanlığa değil,
İnsanlığa yara olanlara minnet duyulur.
Pelin belki kırılmıştır, belki yorulmuştur,
Ama insanlığın nicelerine yaraması,
Onun kıymetini azaltmaz.
Bazen dünya, en çok hak etmeyene güler.
Ve en çok hak edeni, sessizliğe gömer.
Ama değerli olan hep sessizlikte saklıdır.
Gösterişli ve sahte gülüşlerde değil,
Gecelere saklanan gerçeklerde…
Ama yine de bilsin dünya…
Yaranın izi bazen utanç değildir,
Şereftir.
Çünkü her yara,
dürüstçe yürünmüş bir yolun tanığıdır.
Ve Pelin…
Belki adını kimse bilmeyecek,
Belki bir şiirin arasında kaybolacak,
Belki bir mezar taşına bile yazılmayacak.
Ama insanlığın çürüdüğü yerde,
Onun susuşu bile ahlaktı.
Belki sustu,
Belki gitti,
Belki hayatı omuzlarından düşürdü.
Ama düşerken bile kirlenmedi.
Kirletmedi.
Bazıları dokunduğu her şeyi altına çevirir,
Bazılarıysa altın yürekle dolaşır,
Ama kimsenin cebine sığmaz.
Pelin işte öyleydi…
Sığmadığı için değersiz sanıldı,
Değerli olduğu için yalnız bırakıldı.
”Ve biliyor musun?
Bazı insanlar,
insanlığa armağandır.
Ama insanlık,
Çoğu zaman hediyesini tanıyamaz.”
