Mavi gözlerine tutundum bir gün,
Sancıdı içimde yıllardır susturduğum dün…
Yeşil ellerinde bir ömür aradım,
Biri umut oldu bana, biri yaramın adını aldı.
Gittin…
Ne mavi eskisi gibi parlak kaldı,
Ne yeşil toprağında yeniden filiz verdi.
İkisi de sen kokardı bir zaman,
Şimdi ikisi de içimde ayrı bir yangın gibi…
Ben mavide kaldım…
Sen başka gökyüzlerinin altında kayboldun.
Yeşilde yaralandım…
Sen başka kalplerin gölgesine sığındın.
Ben senden bir tek “geri dön” istemedim,
Sadece sev diye bekledim…
Sadece bir kere “ben de yandım” de diye bekledim…
Mavi sözlerin vardı hani,
“Bırakmam” dediğin her cümlenin izi içimde şimdi…
Yeşil bir gülüşün vardı,
Sarardım, solardım da tek bakışınla dirilirdim.
Kader seni benden aldıysa,
Ben kaderi de, seni de kendi içimde gömdüm.
Kimse bilmez…
Bir insan iki renkle nasıl ayakta kalır,
Ve aynı iki renkle nasıl ölür içinden içe…
Ben mavide kaldım…
Sen başka gökyüzlerinin altında kayboldun.
Yeşilde yaralandım…
Sen başka kalplerin gölgesine sığındın.
Ben senden bir tek “geri dön” istemedim,
Sadece sev diye bekledim…
Sadece bir kere “ben de yandım” de diye bekledim…
İçimde bir kapı var sana,
Ne açılıyor, ne kapanıyor…
Sen gittin ama,
Mavi’yi de Yeşil’i de içimde bırakıp gidiyorsun.
Şimdi hangi renge dönsem acı,
Hangi yola baksam sen…
Ben bir tek seni sevdim be…
Sen ise kendinden bile çok kaçtın benden…
Ben mavide kaldım…
Gökyüzü yansa da seni unutmadım.
Yeşilde yaralandım…
Dal kırıldı ama kökümde hep sen vardın.
Ben senden bir kere “git” demedim ki,
Sen benden bir kere “kalayım” demedin…
İşte bu yüzden…
Ben mavide kaldım,
Sen ise yeşili bile bana haram ettin…
