Geceme bir kurşun düştü,
Adı senin gidişindi…
Karanlık kadar keskin,
Sessizlik kadar zehirliydin.
Ben yaralarımla konuşurken,
Sen yalanlarınla büyüdün.
Bir ömrü çaldın benden,
Bir de adil sandığım kalbimi…
Ama bil ki;
Ben düştüysem,
Sıfırdan yeniden kalkarım.
Seninle değil…
Küllerimle var olurum artık.
Sıfır oldum, yanmadım, yandım da dirildim,
Kara gecelerde kendi gölgem oldum, silindim.
Bir kurşun gibi düştü ihanet içime,
Sen bittin, ama ben yeniden “Bir” oldum kendime.
Rüzgar vurur yüzüme şimdi,
Eskiden senin dokunuşun sanırdım.
Meğer dokunduğun her yer
Birer yangınmış içimde…
İçimden bir şehir söndü,
Bir sokak kaldı adınla.
Sen gittin…
Ama ben yaralarıma sığındım.
Kırıldım mı? Evet.
Yıkıldım mı? Bin kez.
Ama bir hakikat kazındı ruhuma,
İnsan en çok sıfırdayken büyür,
En çok yalnızken direnir.
Sıfır oldum, yanmadım, yandım da dirildim,
Kara gecelerde kendi gölgem oldum, silindim.
Bir kurşun gibi düştü ihanet içime,
Sen bittin, ama ben yeniden “Bir” oldum kendime.
Ve şimdi…
Ne sana beddua ederim,
Ne de adını unuturum.
Benim için sen,
Bir sayfanın karası,
Bir defterin lekesi,
Bir ömrün yanlış cümlesisin.
Ama ben…
O yanlışın altına imza atmam artık.
Yeni bir başlangıç yazarım…
SIFIR’dan… kendime BİR yol açarım.
Sıfır oldum, eksilmedim; aksine tamamlandım,
Kırılan yanlarımla dimdik yeniden ayaklandım.
Kurşun gibi ihanet çarptı ama ölmedim,
Ben bittim sandın sen… ama yeniden “Ben” oldum, dirildim.
