Kendini tanımak önemlidir; ama asıl mucize, kendini sevmeye başladığında olur.
Çünkü insan çoğu zaman başkalarını sevmeye çalışır. Onların kalbini kazanmak, sevgilerini hak etmek için uğraşır. Maddi ve manevi ne varsa serer.. Kendini unutur. İnsan ilişkilerinde sınırlar çok önemlidir. Ben burada sınıfta kalanlardanım.
Oysa unuttuğumuz en büyük sevgi, kendi içimize duyduğumuz sevgidir.
Ben uzun süre kendimi hep eleştirdim. Hatalarımı, eksiklerimi, yanlışlarımı gördüm.
Kendimi yargıladım, yıprattım…
Ama Sıfır bana şunu öğretti. İnsan, kendini sevmeyi öğrenmeden hiçbir sevgiyi gerçekten yaşayamaz.
Kendini sevmek; kusurlarınla barışmak, yaralarını kucaklamak, geçmişine şefkatle bakmaktır.
“Ben olduğum halimle değerliyim.” diyebilmektir.
Çünkü gerçek değer, başkalarının gözlerinde değil, kendi kalbinde saklıdır.
Ve işte o zaman, özgürlük başlar…
Ben artık kendimi olduğum gibi seviyorum.
Hatalarımla, doğrularımla, kırıklarımla, umutlarımla…
Çünkü anladım ki, ben kendimi sevdiğimde hayat da bana daha güzel akıyor.
Peki ya sen?
Hiç kendine şefkatle bakmayı denedin mi?
Aynaya bakıp, “Tamam… olduğum halimle de güzelim, yeterliyim.” dedin mi?
Kitap Önerisi;
