“Elveda Beyaz Atkım…
Ben seni hiç kirletmedim.
Ellerim nasır tuttu, ama kalbim tertemiz kaldı.
Seninim işte, alıp götürsene beni…
Bitmemiş türküm oldun, yarım kaldım.”
Orijinalde “Selvi Boylum”un zarifliği, “Al Yazmalım”ın masumiyeti vardı.
Bu hikaye ise “Kara”nın iç dünyasındaki karanlıkla, “Beyaz Atkı”nın temsil ettiği saflık çarpışacak.
Sevgi değil, bu kez “Vefa” ve “Emek değil, sadakat” olacak…
Çünkü “Sevgi sabırdır, vefa ise yürek.”
Bu hikaye Sevginin değil, sadakatin sınavıdır.“Gitmek” ile “Kalmak” arasındaki o sonsuz boşluktur. İnsanın birini unutamaması değil, kendini affedememesidir.
“Elveda” derken bile birine dua edebilmektir…
Karakterler…
- Kara: Kamyon şoförü değil, ağır yaralı bir asker. İçinde kırık bir geçmiş, omzunda ülkenin yükü.
- Beyaz (Asya yerine): Köyden kente göçmüş, saf ama güçlü bir kadın.
- Samet: Kara’nın silah arkadaşı. Sessiz tanık.
- Zehra: Beyaz’ın kardeşi, masumiyetin aynası.
Yakında Sizlerle…
”Kara Romancı” Hikayesidir.
