Nasıl sığdı bu kalbe,
Bir ömürlük bu çile?
Hangi ara unuttun beni,
Ben hala dün gibi sende…
Bir iz bıraktın içimde,
Silinmez, küllenmez, geçmez…
Ne geceler bitti sensiz,
Ne de yalanlar tükenmez…
Soruyorum kendime;
Hangi ara koptuk böyle?
Bu yara arsız mı, yüzsüz mü,
Niye kapanmaz söyle?
Kaç sene geçti bilmem,
Aynı yerden kanar içim…
Sen gitsen de, ben kalsam da
Yarım kaldı her bir biçim…
Dilim söylemez ismini,
Ama gönlüm hala çağırır.
Yüzün solmuş anılarımda,
Bir tek acın ayakta kalır.
Duvarlar anlatsa beni,
Sana susuşumu dökerdi.
İnkar etsem ne fayda,
Yüreğim senden geçmedi…
Soruyorum kendime;
Hangi ara koptuk böyle?
Bu yara arsız mı, yüzsüz mü,
Niye kapanmaz söyle?
Kaç sene geçti bilmem,
Aynı yerden kanar içim…
Sen gitsen de, ben kalsam da
Yarım kaldı her bir biçim…
Dile gelmez bu sızı,
Anlatılmaz hiçbir söze…
Bir aşk biter belki uzaklarda,
Ama içimde ölmez…
Ve anladım…
Bazı acılar geçmek için değil,
İnsanı yeniden şekillendirmek için var.
Sen gittin…
Ben kaldım…
İkimiz de yarım, ikimiz de eksik…
Zaman dediğin hırsızmış meğer,
Unutamadığımı benden çalan…
Bir yara var içimde,
Ne arsız, ne yüzsüz…
Sadece “sen” kadar derin…
Ve ben…
Her gün biraz daha alışıyorum,
Senin yokluğunu taşıyan bu sesime.
Biliyorsun,
İnsan en çok susarak bağırır,
Ben de sana böyle bağırıyorum işte…
