İyilik, kalabalıklar arasında alkış bulmaz her zaman.
Bazı iyiler sadece Allah’a yazılır,
İnsanların defterine değil.
Fehime de öyleydi;
Yorgun bir omuz, temiz bir kalp,
Dünyanın kirine direnmiş ince bir ruh.
Kırıldı belki,
Ama kırıldığı yerden ışık sızdı.
Çünkü gerçek insan,
Yıkıldığında değil,
Yıkılamadığında belli olur.
Ve insanlık dedikleri,
Kimi zaman ihanetin üstüne kurulur,
Adalet en çok susanlardan sorulur.
Ama asıl güzellik,
Gürültüde değil,
Gecenin kalbinde saklıdır.
Belki kimse bilmez onu,
Belki adını bile taşımaz yarınlar…
Ama bir gerçek var.
İnsanlığın yüzünü ak edenler,
Tarihe değil, kalplere kazınır.
”Ve Fehime…
Belki unutuldu sandın,
ama unutulanlar değil,
unutanlar kaybeder.”
