Bir sessizlik kaldı geriye,
Benden sana, senden bana kırık bir nefes gibi…
Konuşsam içim dökülüyor,
Susarsam gece çöküyor üzerime.
İçimde bir pişmanlık geziyor,
Senin adınla başlayan bir yangın gibi.
Her adımım tökezliyor artık,
Sanki dünyada tek kalan benmişim gibi…
Bir fotoğrafın kenarında unuttuğun bir gülüş,
Bana hala “affet” diye bakıyor.
Ama bilirsin…
En çok sevdiğin yerden kırılır insan,
Ben de en sevdiğim yerden yıkıldım.
Sen gidince öğrendim;
Yalnızlık bir oda değil,
Bir ömürmüş aslında.
Ben seni beklerken büyüdüm,
Sen beni unuturken çöktüm…
Aramızdaki tek gerçek buydu.
Kader derler ya hani…
Ben kaderi değil,
Senin gidişini taşıdım sırtımda.
Adın bir bıçak gibi gezdi içimde,
Her dönüşünde biraz daha kanattı.
Ama ben gene de
“Belki gelir” diye kapıyı aralık bıraktım.
Bana kalan sessizlik senden sonra,
Ne bir söz, ne bir nefes, ne bir çare sığmıyor yüreğime.
Bana kalan sessizlik senden sonra,
Kaybettim kendimi, bulamadım hiçbir yerde.
Bana kalan sessizlik…
Senin yokluğunun en gür hali be kadın…
Sen susunca,
Bütün dünya sustu benimle.
Bir “sıfır” gibi kaldım senden sonra,
Ne başlayan var içimde,
Ne de biten…
Arada sıkışmış eski bir hikayeyim şimdi.
Bir “Bir” olmaya çalıştım yıllarca,
Kendimi toparladım,
Yaralarımı sardım,
Ama senin bıraktığın boşluk
Hiçbir adımda kapanmadı…
Sen gittiğin günden beri
Ne güneş aynı doğdu
Ne de gökyüzü eskisi gibi maviydi.
Her şey bir eksik kaldı…
Benim gibi.
Kendime “Unut” dedim,
Unutmadım.
“Bırak” dedim,
Bırakamadım.
“Yeniden başla” dedim,
Başlayamadım.
Çünkü her başlangıcın ucunda
Senin gölgen vardı.
Sanki dünya senin için dönüyordu,
Ben ise senin olmadığın her saatte
Biraz daha duruyordum…
Kim bilir…
Belki de sen hiç sevmedin beni,
Belki de ben fazla sevdim seni.
Ama gerçek şu ki…
Ben seni taşıdım,
Sen beni bıraktın.
Bana kalan sessizlik senden sonra,
Dizlerimde çöktü ömrümün bütün ağırlığı.
Bana kalan sessizlik senden sonra,
Sen sustukça daha çok konuştu karanlığım.
Bana kalan sessizlik…
Senin yokluğunun en gür hali be kadın…
Sen susunca,
Ben içimden çığlık çığlığa öldüm aslında.
Bir gün döner misin bilmem,
Bir gün sorar mısın “Nasılsın?” diye…
Ama ben biliyorum;
Dönsen de aynı olmayacak artık.
Çünkü ben seni
Ağlayarak büyüttüm içimde,
Sen beni
Gülerek bıraktın geride.
Belki bir gün,
Gecenin bir vakti aklına gelirim.
Belki bir şarkıda düşer yoluna adım.
Ama o gün geçtiğinde anlayacaksın…
Bana kalan sessizlik…
Aslında senin benden aldığın son nefesti.
Bana kalan sessizlik senden sonra,
Yaktı beni, bitirdi beni, tüketti beni…
Bana kalan sessizlik…
Ben seni severken değil,
Sen giderken öldürdü beni…
