Yıllar geçip gider, ömür akıp durur,
Kaderin yazdığı yazı değişmez olur.
Ben de sordum kendime;
“Bu yol nereye varır?”
Cevap vermedi kimse…
Bir tek rüzgar konuşur.
Aşkı da tattım, acıyı da,
İsyan ettim kendi halime.
Gülerken bile içimde bir sızı,
Sustukça büyür her köşemde.
Derdimi sorduğumda, yol cevap verdi…
“İnsan kendini taşır, kader değil…”
Ben sustukça ağırlaştı içimde yükler,
Aşk dediğin, yürek ister;
Yüreğin varsa acı da gelir.
Dünyanın hali böyleymiş meğer,
Kiminin yüzünde gülüş,
Kiminin içi keder…
Ben kendi gölgemle yürüdüm yıllarca,
Bir gün anladım ki;
İnsan kendi içine düşermiş en çok.
Gözyaşı akmaz bazen,
Ama kalbin ağlar sessizce.
Bir sır var her insanın içinde,
Kime anlatsan çözülemez biçimde.
Derdimi sorduğumda, yol cevap verdi…
“İnsan kendini taşır, kader değil…”
Çaresizlik değilmiş bu,
Sadece büyümekmiş aslında;
Aşk dediğin, yara verir…
Yaran varsa nefes alırsın.
Düşe kalka öğrendim ben hayatı,
Her darbede biraz daha
Kendime döndüm.
Aşkın da bir ağırlığı varmış meğer,
Seven bilir,
Sevmeyen anlamaz gönlün sözünü.
Kader dediğin gizli bir defter,
Kime ne yazacağını
Kimse bilmez, göremez.
Ama bir şey var;
İnsan ne kadar kaçarsa kaçsın,
Döneceği yer yine kendi içidir en başta.
Derdimi sorduğumda, yol cevap verdi…
“İnsan kendini taşır, kader değil…”
Aşk bir sınavdır, acı bir emanet,
İsyan da vardır, teslimiyet de…
Ben sustukça büyüdü içimde hayatın sesi,
Meğer en büyük cevap
Kendi içimdeymiş, kim bilir?..
