Gece çöktü, ay eğildi saçlarının ucuna,
Karanlık bile adını bağırdı yıldızlara.
Ben gölgelerle konuşurken sen,
Gecenin kalbinde sakladığım büyüydün…
Kimseler görmedi yüreğimdeki sırları,
Senle başlar, senle biterdi masallarım.
“Yar… sen varsan dünya tamam,
Yoksan her şey yarım…”
Kara sevdam…
Sen kaderimin yazılmamış bölümüsün.
Kara sevdam…
Geceleri yakan bir tılsım gibisin.
Kara sevdam…
Ne vuslatım sensin, ne de tamamen gidişin…
Ben seni bir masal sandım
Meğer en acı gerçeğimmişsin
Sözlerin rüzgar oldu, kalbimi dolaştı,
Gülüşün bir yasaklı büyüydü adeta.
Ben seni anlatmaya kalktıkça
Gökyüzü bile karardı, ay utandı.
Sen,
Geceyi parçalayan bir yıldız gibiydin;
Düştün içime,
Düşüşün bile ses bıraktı yüreğimde.
Kara sevdam…
Gözlerin bir kapı, içi uçurum…
Kara sevdam…
Dokunsam yanarım, kaçsam savrulurum.
Kara sevdam…
Hem lanetimsin, hem de tek doğrum…
Ben seni kader değil,
Bu ömrün gizli yazgısı sandım…
Bir gün döner misin bilmem…
Ama dönerse ay, yıldızlar şahit olsun,
Seni yine ilk günkü gibi bekleyen bir adam bulacaksın.
Çünkü ben;
Geceleri adını okuyarak ışık çağıran,
Gündüzleri gölgenle konuşan,
Kaderinin kapısında nöbet tutan
O yaralı masal kahramanıyım.
Ve sen…
Benim bitmeyen büyümsün.
Ne çözüldün,
Ne söndün…
Ne de beni bıraktın.
