“Renklerin Sessizliği”
Mavi düştü bir gün,
Kimse duymadı.
Gökyüzü yere indi,
Toprak nefes aldı.
Yeşil bekledi sessizce,
Kırığını gizleyerek.
Rüzgar acıyı taşıdı,
Kalp yine dirilerek.
Sıfırdı yolun başı,
Hiçlikti her adım.
Sonra iki renk birleşti,
Bir oldu yarınlarım.
Ve anladılar sonunda,
Her renk kendi suskunluğunda büyür,
doğru kalbe düştüğünde filizlenir.
