İnsanın kaderi bazen bir atasözünde saklı gibi…
“Üzüm üzüme baka baka kararır.”
Bunu yıllarca çevremde gördüm.
Kimin yanında duruyorsan, kime fazla bakıyorsan, kalbin de zamanla o yöne akıyor.
Başkasının karanlığına uzun süre bakınca gözün alışıyor; aydınlığı seçemez oluyorsun.
Ben de zamanında çok baktım başkalarına.
Henüz “sıfır” halindeyken… temiz, saf, berrak bir başlangıçtayken…
Herkesin hikayesini kendi hikayeme karıştırdım.
İyi diye yanaştım, kötü diye uzaklaştım ama her defasında “beni” aradım.
Sonra sıfırın gerçeğini fark ettim. Gereksiz yüklerimi artık taşımamam gerçeğini yani.
Sıfır, kim olduğunu bilmediğin dönemdir. Her etki seni değiştirir.
Ama bugün şunu öğrendim.
Kimsenin üzümü olmak, kendine ihanet etmektir.
Kendi rengini unutmak, kendi sesini susturmaktır.
Ve insan en çok bu yüzden kararır.
Bir zamanlar ne kadar iyi niyetliysem o kadar savunmasızdım.
Herkese kulak verirdim, herkese omuz verirdim, herkesin hikayesini kendi sırtımda taşıyacak kadar geniş bir yürek taşıdığımı sanırdım.
Oysa geniş yürek olmak demek, herkese benzemek demek değilmiş.
Yanında durduğum her insan beni biraz daha kendine benzetti.
Kimi suskunluğumu aldı, kimi merhametimi sömürdü, kimi iyi niyetimi yara yaptı.
Ben onların yarasına merhem olacağımı sanırken, kendi rengimi kaybettim.
İşte o gün sıfır oldum.
Sanma ki bir çöküştü; hayır…
Sıfır, insanın en çıplak halidir.
Tüm yüklerini indirip kendiyle baş başa kalan hali.
Sıfır, yeniden başlamak için Allah’ın insana verdiği en sessiz nimettir.
Bazen bir cümle insanın kaderini değiştirir. Kendime bir söz verdim ve;
“Kimsenin üzümü olmayacağım.”
Bu söz bir sabah değil; bir gecenin en derin vaktinde çıktı içimden.
Uyumayan bir vicdan, yorulmuş bir kalp ve kirlenmemek için verdiğim sessiz mücadele…
Sonra fark ettim ki…
İnsan döne döne değil, düşe düşe “bir” oluyor.
Her çöküş bir ders, her kaybediş bir ışık, her yanlış ayna bir uyanış oldu bana…
Ben de Bir oldum.
Kimsenin gölgesine değil, kendi ışığıma bakarak.
Kimsenin düşüncesine değil, kendi kaderime dayanarak.
Kimsenin sesine değil, içimdeki hakikate güvenerek.
Bir olmak, bir başkasını taklit etmek değildir.
Bir olmak… Kendini bulmak, kendin olmak, kendinde kalmaktır.
Düşününce…
Kalabalığa benzemek kolay.
Bir insanı taklit etmek kolay.
Herkes gibi yaşamak kolay.
Ama kendi renginle yürümek?
En ağır imtihandır.
Kendi rengimle yürümeye karar verdiğimde yalnızlık geldi önce.
İnsan kalabalığını bırakınca gürültülerim sustu…
Ama sessizlik çok şey anlatıyor.
Bir gece oturdum, düşündüm ve kendime dedim ki.
“Senin rengin, başkasının karanlığından daha kıymetli.”
Artık kimsenin aynasına bakmıyordum.
Çünkü yıllarca baktığım aynalar beni tanımıyordu.
Ben çok hata yaptım.
Ama en büyüğü şu oldu..
Uzun süre başkalarına koşma çabası içinde kendime yabancılaştım.
Herkesin istediğini verdim ama kendime en ihtiyacım olduğu anlarda ihanet ettim.
Kendi yaramı görmezden geldim, kendi ışığımı örttüm, kendi yolumu erteledim.
Sonra bir gün…
Aynaya baktığımda “başkalarının izleriyle kararmış bir ben” gördüm.
İşte o an bir söz ruhuma çarptı…
“Sen kimsenin üzümü değilsin. Kendi bağının meyvesisin.”
Bu cümle benim kırılma anımdır.
Sıfırdan bire çıkan kapım o gün açıldı.
İnsan çoğu zaman sıfır olmaktan korkar.
Oysa ben tecrübelerimle öğrendim her şeyi…
Sıfır, insanın kendini yenilediği ilk kapıdır.
Sıfır sana nefes olur, diriliş olur, başlangıç olur.
Sıfırın sessizliği insanı büyütür.
O sessizlikte kalbinin sesini duyarsın.
Vicdanınla konuşursun.
Kendi hakikatini dinlersin.
Ben sıfırdan korkmadım; çünkü sıfıra düşmek, hakikate yükselmenin ta kendisidir.
Bu hayatta şunu öğrendim…
Kimsenin üzümü olmayın.
Kimsenin gölgesinde kararmayın.
Kimsenin hikayesine benzemek zorunda değilsiniz.
Ben kendi yolculuğumda anladım ki,
Sıfır insanın temizliği, Bir insanın tamamlanışıdır.
Kendi renginle yürürsen karanlık bile seni değiştiremez.
Başkasının ışığına bakarsan kaybolursun;
Ama kendi ışığına bakarsan yolunu bulursun.
Hayat bir gün soracak?
“Sen kime bakarak karardın, kime bakmayarak aydınlandın?”
Cevabı kendine aitse, yolun da sana aittir.
Sıfır → Bir, insanın başkalarına bakmadan kendine döndüğü en büyük devrimdir.
