Kış, insanın üstüne yalnızlık gibi çöker.
Soğuk; sadece havada değil, kalpte de başlar.
KARA…
Yıllar geçti…
Her sabah aynı köprüden geçtim,
Aynı taşın üzerine oturdum,
Aynı suyun akışını izledim…
Ama hiçbir şey aynı değildi.
Kamyon motorunun sesiyle birlikte hayatın içinden geçerken,
ellerim direksiyonu tutar, aklım hep onda kalırdı.
Para biriktirdim.
Ev yapacak kadar.
Yuvaya dönüşecek kadar.
Ama yuva tek başına kurulmuyordu.
Her yük taşırken düşündüm…
“Ben onunla tamamdım.”
Kışın ilk karı yağdığında,
beyaz atkıyı boynuma daha sıkı doladım.
Bir umutla değil, bir sözle.
Çünkü bazı sözler, insanın ömrünü yürütür.
Benimkisi onun adıydı.
KADIN
Ben şehirde büyüdüm.
Kalabalık içindeki yalnızlık, köyün sessiz yalnızlığından daha ağırmış,
bunu öğrendim.
İnsanlar konuşuyor, gülüyor, koşuyor…
Ben sadece yürüyordum.
Yeni bir hayat kurmaya çalıştım.
Başka bir semtte, başka bir evde, başka bir kimlikte.
Ama hiçbir duvar onun gözlerindeki güven kadar sığınak olamadı.
Her sabah aynaya baktığımda,
yüzüm değişiyordu…
ama içimdeki eksik hiç değişmedi.
Bir gece defterime şunu yazdım.
“Ben gitmedim… sadece kayboldum.”
Ve ertesi gün yine yaşamaya çalıştım.
KARA
Onu unutmam gerektiğini söylediler.
Ama hatırlamak, unutmaktan daha kolaydı.
Her yerde gölgesi vardı.
Bir kadının atkısında,
Bir türkünün durağında,
Bir filmin repliğinde…
Bazı kadınlar izi silinemez bir tarih bırakır.
Ben tarihimi sakladım.
O ise beni sakladı.
KADIN
Soğuk bir geceydi.
Penceremin önünde durup dışarıya baktım.
Kar taneleri camdan süzülürken,
aklım bir köprüye gitti.
Orada donmuş bir söz vardı.
“Bir gün döneceğim.”
Kendime sordum.
“Ben dönmeye hazır mıyım?”
Cevap gelmedi.
İnsan bazı cevapları duymaya da cesaret edemez.
İKİSİ BİR AMA AYRI
Aynı kar, iki farklı yerde yağdı.
Aynı sessizlik, iki farklı kalpte büyüdü.
Birbirlerine söyleyemedikleri her şey,
kışın soğuğunda saklandı.
Ve yıllar boyu süren sessizlikte,
Tek bir cümle hiç değişmedi.
Onlar ayrı yaşasa da, aynı hikayenin içinde kaldılar.
