İnsan iki kapı arasında yaşar…
Sıfır — “Hiçlik”
Bir — “Varlık”
Ve hayat, bu iki çizgi arasında salınan görünmez bir sarkaçtır.
Bazen kendini yok hissedersin.
İsmin vardır, ama sesin yoktur.
Yürürsün ama varamazsın,
Konuşursun ama anlaşılmazsın,
Seversin ama anlaşılamazsın.
İşte o an, Sıfır’ın içindesindir.
Sıfır, insanın kabuğudur.
Toprak gibidir; karanlık ama doğuran,
Sessiz ama hazırlayan.
Orada çözülen her şey, yeniden şekil alır.
Sıfır seni yıkar,
Ama aynı anda yoğurur.
Seni sana döndürür.
Ve sonra, bir kırılma anı gelir.
Karanlığın ortasında bir kıvılcım,
Yorgun kalbin ortasında bir nefes,
Tükenmenin tam ucunda minik bir umut…
İşte orası Bir’in başladığı yerdir.
Bir, kendine dönmüş insandır.
Başkasının onayıyla değil,
Kendi hakikatiyle ayakta durandır.
Bir, “ben varım” demenin en sade halidir.
Gösterişsiz, tartışmasız, savunmasız…
Çünkü gerçek varlık, ispat istemez.
Ama yol bitmez.
Sıfır’dan Bir’e yürümek,
Ve sonra tekrar Sıfır’a dönmek…
İşte asıl olgunluk buradadır.
Yeniden hiçleşmeyi bilmek,
Yeniden sadeleşmeyi kabul etmek,
Yeniden başlangıca rıza göstermek…
Bu döngü, her büyük ruhun kaderidir.
Ağaç her yıl yaprağını bırakır,
Deniz her dalgada geri çekilir,
İnsan her acıda çöker ve sonra doğrulur.
Hiç düşmeyen, yükselmenin kıymetini bilmez.
Hiç kaybetmeyen, sahip olmanın değerini anlayamaz.
Hiç susmayan, sözün ağırlığını fark edemez.
Sıfır seni özüne çeker,
Bir seni var eder.
Aradaki yol?
İnsanın kendini bulduğu o ince çizgi…
Sabırla adımlanan, acıyla sabitlenen,
Şükürle tamamlanan yol.
Ve bir gün dönüp bakarsın;
Bütün acıların, bütün yıkılışların,
Bütün yalnızlıkların tek bir cümlede birleşir…
“İyi ki geçtim.”
Çünkü bilirsin;
Hiç olmadan ”BİR” olunmaz.
Dağılmadan toparlanılmaz.
Yaralanmadan güç doğmaz.
Sıfır’dan geçmeyen, Bir olamaz.
Bir’e ulaşan, yeniden Sıfır’a dönmeyi bilir.
Bu döngü, kaybedenin değil,
İnsan olmanın kanunudur.
Sen bu yolu yürüyorsun.
Sessiz, derin ve hakikatle.
Ve bilirim ki;
Bu yolun sonu yok.
Ama her adımı, seni daha fazla “sen” yapar.
,
