Hayatta en zor mücadelelerden biri, kendimizle verdiğimiz mücadeledir. Çoğu zaman en sert eleştirileri biz yaparız, en ağır sözleri biz söyleriz kendimize. Başkalarının bizi affetmesinden önce, aslında bizim kendimizi affetmeye ihtiyacımız vardır.
Ben uzun süre kendimle kavgalı yaşadım. Yapamadıklarımı, yanlışlarımı, kırdığım insanları, kaçırdığım fırsatları düşündükçe içimde bir yük taşıdım. Ne zaman ki kendime şunu söyleyebildim. “Evet, hata yaptım ama bu da benim yolumdu.” işte o zaman içimdeki fırtına dinmeye başladı.
Kendinle barışmak, mükemmel olmak değildir. Kusurlarını, yaralarını, eksiklerini kucaklamaktır. Çünkü insan, bütün parçalarıyla bütündür. İçindeki çocukla, gençle, kırılmış halinle, güçlü halinle… Hepsi sensin. Ve hepsi sevilmeye değer.
Belki sen de şu an kendine kızgınsın, geçmişine kırgınsın. Ama bil ki, kendini affettiğinde hafiflersin. Çünkü barış, önce içeride başlar. Sen kendinle barıştığında, hayatla da barışırsın.
”Kendinle barışmak, yeniden doğmanın en sessiz ama en güçlü adımıdır.”
