Belki de artık hiçbir şey hissetmiyorsun.
O kadar çok izledin, o kadar çok gösterdin ki kendini; sonunda kim olduğunu unuttun.
Gülüşlerini ekranlar için ayarladın, suskunluklarını filtreledin.
Ama gece olunca, ekran kapanınca, içeride bir sessizlik büyüdü.
Adını koyamadığın bir yorgunluk.
Kazanıyor gibisin, ama bir yanın eksiliyor her gün.
Herkes bir şey olma derdinde. Fenomen, içerik üreticisi, yıldız…
Oysa sen, sadece insan olmak istedin.
Ama insan kalmak pahalı artık.
Samimiyet bile bir içerik türü, duygular algoritmaların elinde.
Biliyorum, bir yerlerde “sıfır”a dönmek istiyorsun.
Kendine dokunabildiğin, kalbinin sesini duyabildiğin bir yere.
Hiçbir şeyin seni yönetmediği, kimseye performans göstermediğin o sade noktaya.
İşte orası senin başlangıcın.
Kaybettiklerinin, çöpe giden çabalarının, sessiz çığlıklarının ortasında bir an gelir,
her şey durur.
O an, sıfır noktasına inersin.
Korkma.
Orası boşluk değil, senin yeniden doğum alanın.
Sana öğrettikleri gibi değil;
daha fazla kazanarak değil, daha çok eksilerek var olacaksın.
”Hiçbir şeye sahip olmamak,
her şeye yeniden sahip olmanın ilk adımıdır.”
