Bize en değerli dersleri kitaplar değil; yolun kendisinden öğretir. Attığımız her adım, yaşadığımız her kayıp, tanıştığımız her insan bize bir şey katar. Bazen fark ederiz, bazen ise yıllar sonra geriye baktığımızda anlarız.
Ben yolda şunu öğrendim. Kimse kalıcı değil. Yanımda sandığım insanlar bir gün çekip gidebilir. Ama bu kayıplar bana, kendi ayaklarım üzerinde durmayı öğretti.
Ben yolda şunu da öğrendim. Hiçbir acı sonsuza kadar sürmüyor. Acılar azalıyor, yaralar iyileşiyor. Ve geriye güç, sabır ve olgunluk kalıyor.
Ve en önemlisi, şunu öğrendim. mutluluk, büyük şeylerde değil; yolun küçük anlarında gizli. Sessiz bir sabah kahvesinde, yolda rastladığın gülümsemede, çocuklarımla 2. denemede bile ancak %15 oranında başarabildiğim, adını o akşam koyduğumuz dans eden bisküvili pastada, gönlünden dökülen bir şarkıda,…
Her yol bize bir şey öğretir. Kimi zaman dayanıklılığı, kimi zaman sabrı, kimi zaman da sevinci. Önemli olan, bu dersleri görebilmek, fark edebilmektir.
Belki sen de kendi yolunda yürürken öğreniyorsun. Şimdi ağır gelen şeyler, ileride sana güç olacak. Ve şunu unutma…
”Yolda öğrendiklerin, varacağın yerden çok daha değerlidir.”
