Kimi zaman her şey üst üste gelir, planların, umutların paramparça olur.
Ama bil ki, o anlar da sıfırın başlangıcıdır.
Her kayıp, yeniden doğmak için sessiz bir çağrıdır.
Her yıkıntının içinde, yeniden inşa edilecek bir sen vardır.
Uzun yıllar kalbinde büyüttüğün o hayal, bir gün gözlerinin önünde tuzla buz olur. Önce isyan edersin, ardından boşluğa düşersin. Ama zamanla anlarsın. O hayal bitmedi, sadece seni başka bir yola yönlendirdi. İşte o an yeniden başlarsın, sıfırdan.
Ve belki de en ağırı, kalabalıkların içinde yalnız hissetmek…
Yanında insanlar vardır ama ruhun yapayalnızdır. Konuşursun, dinlemezler. Anlatırsın, anlamazlar. O zaman sessizliğe gömülürsün. Fakat gün gelir, işte o sessizlikte kendi sesini duyarsın. Ve fark edersin ki…
Yalnızlık, aslında senin en dürüst aynandır.
Ben de bu anları yaşadım. Kaybettim, yıkıldım, yalnızlaştım… Ama sonunda şunu öğrendim. Her şeyini kaybettiğinde, geriye kalan sensin.
Peki ya sen?
Sen hiç sıfırlandın mı?
Bir anda hayatındaki tüm dengelerin yıkıldığı, nefesinin bile ağır geldiği oldu mu?
Ve o anda, yeniden başlayacak gücü içinde bulabildin mi?
Sıfır, ilk başta acıtır. Çünkü kayıpların, yalnızlıkların ve kırılmış hayallerin ortasında kalırsın. İçin boşalmış gibi gelir. Ama işte tam da o boşlukta, hayatın sana sunduğu en değerli dersler saklıdır.
Sıfırda kaldığında…
Görmeyi öğrenirsin. Daha önce fark etmediğin küçük detaylar gözünün önüne çıkar. Bir gülüş, bir gökyüzü, bir sessizlik bile sana anlam taşır.
Dinlemeyi öğrenirsin. Başkalarının sesinden çok kendi iç sesini duymaya başlarsın. Kalbinin gerçekten ne istediğini fark edersin.
Güçlenirsin. Çünkü ayakta kalmak için sadece kendine yaslanman gerekir. Ve zamanla anlarsın.. En büyük destek, aslında sensin.
Özgürleşirsin. Kimseye bağımlı olmadan, kimsenin gölgesinde yaşamadan yürümeyi öğrenirsin. Sıfır, seni kendine döndürür.
Evet, sıfırda kalmak kolay değildir. Ama sıfır sana şunu öğretir. Hiçbir şeyin yokken bile sen varsın. Ve bu, yeniden başlamak için en büyük güçtür.
