Uzun zamandır kalemimi dijital tuşlara teslim etmiştim…
Satırlarım ekranlardan akıyor, duygularım piksel piksel görünüyordu.
Ama insan bazen özüne dönmek ister.

Ben de bugün o kararın kıyısında değil; tam içindeyim.

Artık yazılarımı dijital olarak değil, fiziki kalem ve kâğıtla yazmaya karar verdim.
Mürekkebin kokusunu, kâğıdın dokusunu, sözün ağırlığını yeniden hissetmek istiyorum.
Her cümle gerçek bir iz bıraksın; parmak uçlarım ruhuma değsin istiyorum.

Bu sebeple blog sayfamı bir süreliğine askıya alıyorum.
Bu bir vedâ değil; belki bir durak, belki bir nefes…
Belki de yıllardır ihmal ettiğim iç sesime dönüşün adı.

Beni buraya kadar okuyan, destek veren, her kelimemde kendinden bir şey bulan herkese gönülden teşekkür ederim.
Bazen susmak, yazmaktan daha çok şey anlatır.
Bazen de bir tek satır, yıllarca taşıdığın yükü hafifletir.

Ben şimdi kalemime dönüyorum…
Belki bir gün, yeniden burada buluşuruz.
Belki de o güne kadar yazdıklarım sadece kâğıtların sırrı olur.

Sevgiyle, saygıyla
Dursun Yücel