Ben kendimi tanımlarken mesleğimle ya da sosyal rollerimle değil, iç dünyamla başlarım.
Çünkü benim için insanı insan yapan, vicdanıdır.
Ve vicdan, sessizdir, ama asla susmaz.

Merhameti bir zayıflık değil, bilinçli bir tercih olarak görüyorum.
Kırmamayı, ezmemeyi, anlamayı ve bazen sadece susmayı bir erdem sayarım.
Dünyayı değiştiremeyebilirim, ama bir yüreği incitmemeyi görev bilirim.

Bazen kelimeler yerine gözler konuşur, bazen de sessizlik çok şey anlatır.
Ben o sessizliklerde vicdanın sesini duymaya çalışanlardanım.
Çünkü inanıyorum ki, bir insanın gerçek büyüklüğü, güç karşısındaki tavrında değil; güçsüz olan karşısındaki merhametindedir.

Herkesin acele ettiği bir dünyada, durmayı, dinlemeyi ve anlamayı seçtim.
Merhametim benim seçimim,
Vicdanım ise en büyük sınavım.